Chapter 2

Perrie POV

Siedziałam obok Danielle i wpatrywałam się zmrużonymi oczami w ekran laptopa mojej przyjaciółki. Właśnie byłam na wstępnym etapie, w którym Internet to cudowna rzecz, bo można w niej znaleźć dosłownie wszystko.

- To ona? – Upewniła się ciemnowłosa, a ja niepewnie skinęłam głową.

- Wydaje mi się, że tak.

Obie nadal wpatrywałyśmy się uparcie w ekran, na którym wyświetlało nam się zdjęcie nowej dziewczyny Harry’ego z jej profesjonalnej sesji zdjęciowej. Jedno trzeba było dziewczynie przyznać – była prześliczna. Miała pełne, różowe usta oraz zgrabny, niewielki nos. I, mimo że jej brązowe oczy były wąskie, były one wprost proporcjonalne do rozmiarów jej twarzy i nic jej nie ujmowały.

- Zobacz, co tutaj jest napisane…

Danielle przewinęła stronę w dół, a ja zaczęłam czytać.

Już wiemy, kim jest najnowsza zdobycz Harry’ego Stylesa! To osiemnastoletnia Natalie Morre, modelka oraz jego tekściarka. Para jest ze sobą dopiero od kilku tygodni, ale przyjaciele dziewczyny mówią, że Natalie nigdy wcześniej nie była tak szczęśliwa.

Mamy nadzieję, że Harry nie popełni tego samego błędu co ze swoimi poprzednimi dziewczynami Taylor Swift i Candice Haimitch.

Uniosłam brwi i zachichotałam cicho, a Danielle zakryła usta dłońmi, aby się nie roześmiać. Właściwie, nie wiem co było takiego śmiesznego w tym artykule. Jednak szkoda mi było trochę tej dziewczyny. I ja, i Danielle, i nawet Iris, która nie była jakoś szczególnie inteligentna (i sama dobrze o tym wiedziała), wiedziałyśmy, że Styles wcale jej nie kocha.

- Jak bardzo Cands się wścieknie jak to zobaczy? W skali od dziesięć do dziesięć?

Popatrzyłam na Dan i uniosłam brwi, dając jej do zrozumienia, że odpowiedź jest jednoznaczna.

- Dałabym dwanaście i pół – mruknęłam. – Ale znając życie Louis ją uspokoi. – Wzruszyłam ramionami wywracając oczami. – Wiesz, te tajemnicze więzi z dzieciństwa – zamachałam rękoma niczym czarodziej i uśmiechnęłam się delikatnie.

Relacja pomiędzy Lou a Candice była tak czysta i piękna, że po części im jej zazdrościłam. Byli perfekcyjnymi i przyjaciółmi i w gazetach często o tym pisali. Okazywali sobie czułość przytulając się i trzymając za ręce, ale, o dziwo, nikt nigdy nie podejrzewałby ich o romans. Na sam ich widok, gdy byli razem, było oczywiste, że są tylko przyjaciółmi.

- Jeśli już mówimy o więziach – zaczęła Dan, a ja momentalnie jęknęłam cicho, wiedząc, do czego to prowadzi. – Nie Pezz, nie wymigasz się tym razem.

Brunetka pogroziła mi palcem, a ja zachichotałam wywracając oczami. Wiedziałam, że tak czy siak będziemy musiały o tym porozmawiać, a odkładałam to już wystarczająco długo.

- Już wszystko w porządku. – Spuściłam wzrok, wpatrując się w swoje splecione na kolanach dłonie. – Myślę, że się z tym pogodziłam, a przynajmniej w większej części.

- Perrie…

- Nie, Danielle – pokręciłam głową. – Naprawdę nie potrzebuję słów pocieszenia. Cieszę się szczęściem Candy i ulżyło mi bardzo, kiedy okazało się, że ona i Zayn nie są parą, która liże się co trzy sekundy.

Popatrzyłam na swoją przyjaciółkę, a ona pokiwała głową ze zrozumieniem. Oczywiście, ja i tak zdawałam sobie sprawę, że nie rozumie, ale nie chciałam jej ranić mówiąc to.

- Iris miała pogadać o tym z Candy.

Uniosłam brwi, nie widząc w tym żadnego sensu. Rozmawiałam z nią o całej tej sytuacji jeszcze zanim zaczęła chodzić z Zaynem, a tuż po tym, jak uświadomiła sobie, że coś do niego czuje. Powiedziała wtedy, że szczerość to podstawa przyjaźni i nie chciała mnie oszukiwać, ani niczego przede mną ukrywać. Bardzo to w niej ceniłam.

Odkąd powiedziała nam wszystkim, że jej związek z Harry’m przez większość czas był zwykłym fakiem, wszyscy traktowaliśmy ją z pewną rezerwą. Może nie było to do końca zamierzone działanie, ale jednak i widziałam, że bardzo z tego powodu cierpiała.

- Nie sądzę, żeby była taka potrzeba – powiedziałam tylko.

- Jak uważasz – westchnęła Dan i pokręciła głową.

*

Candy POV

Zakryłam usta dłonią, ukrywając ziewnięcie i mocniej wtuliłam się w ramię Zayna. Uderzyłam go lekko w udo, dając mu znać, aby przestał się tak wiercić, a on mruknął coś pod nosem i wrócił do komentowania filmu.

Wywróciłam oczami i posłałam Iris wymowne spojrzenie. Dziewczyna zachichotała, biorąc z miski całą garść popcornu i wepchnęła ją sobie na raz do ust. Skrzywiłam się, ale nic nie powiedziałam, bo wiedziałam, że jeśli o Iris chodzi, to już nic jej nie zmieni.

Przeniosłam wzrok na ekran telewizora i jęknęłam w duchu. Szczerze nienawidziłam filmów tego typu (pistolety, gangi tudzież brutalne wyścigi samochodowe) i miałam wrażenie, że raczej z wzajemnością. Skąd to podejrzenie? Otóż dziwnym „zbieżkiem okolicznym” za każdym razem, kiedy oglądamy filmy, które wybierają chłopcy, czas dłuży mi się jak na skazaniu.

W takich oto momentach bardzo tęskniłam za Harry’m, który gustował zazwyczaj w komediach romantycznych.

Zerknęłam na Iris, która z entuzjazmem dopingowała jednego z bokserów na ringu, a jej policzki były mocno zarumienione od nadmiaru emocji. Co się stało z tą dziewczyną, która oglądała ze mną Pamiętniki Wampirów i wzdychała do Iana Somerhaldera? Zgadywałam, że została zagrzebana głęboko pod powierzchnią Ziemi wraz z poznaniem One Direction.

- Zayn – jęknęłam cicho, a mój głos zabrzmiał tak, jakbym usypiała na stojąco. Byłam blisko, więc nikt nie powinien się dziwić. – Wyłączmy to, plis.

Chłopak spojrzał na mnie i uśmiechnął się słodko. Popchnął mnie tak, że moja głowa znalazła się na jego kolanach i nachylił się do dołu. Musnął lekko mój policzek i zaczął monotonnie głaskać moje włosy, przez co zrobiłam się niemożliwie śpiąca, mimo że jeszcze minutę temu nie sądziłam, że to jest możliwe.

- Ej!

Dosłownie w momencie, w którym zamknęłam oczy i zaczęłam przysypiać, na mojej twarzy, z ogromną siłą, wylądowała poduszka. Syknęłam cicho, podnosząc się gwałtownie i spojrzałam na Louisa z niemym wyrzutem.

Kochałam go i traktowałam jak rodzonego brata (którego, na szczęście, nigdy nie dane mi było mieć), jednak niektóre z jego zachowań były po prostu irytujące. Inaczej nie można ich było nazwać.

Szatyn zachichotał, a ja wywróciłam oczami, przecierając twarz dłonią.

Sięgnęłam w stronę swojego telefon, kiedy zawibrował bezgłośnie i odblokowałam ekran. Marszczyłam brwi widząc nadawcę, a moje ręce zaczęły drżeć niepokojąco mocno. Byłam pewna, że jestem blada i zauważyłam niespokojny wzrok wszystkich na sobie. Wzięłam głęboki wdech i kliknęłam otwórz.

To jak Skarbie, nasze dzisiejsze spotkanie nadal aktualne? Kocham, Hazz xx

Otworzyłam szeroko oczy i ponownie zmarszczyłam brwi.

- Co się stało? – Zapytał Liam, a ja tylko rozchyliłam usta nic nie mówiąc. – Candy? Wszystko w porządku?

Rzuciłam telefon do Louisa, posyłając mu porozumiewawcze spojrzenie i wtuliłam twarz w czarną koszulkę Zayna, starając się powstrzymać napływające do oczu łzy. Zdezorientowany chłopak objął mnie ramieniem i musnął ustami czubek mojej głowy.

Kiedy Lou przeczytał na głos treść esemesa wszyscy momentalnie spoważnieli. Poczułam, jak ręce Zayna zaciskają się mocniej na moim ramieniu, ale szczerze mówiąc nie przeszkadzało mi to, a nawet wręcz przeciwnie – napełniało mnie to poczuciem bezpieczeństwa.

Nie wiedziałam co mam myśleć. Kiedy wyobraziłam sobie, że Harry mógłby dotykać, przytulać czy całować kogokolwiek innego niż ja, żołądek wiązał mi się w supeł i nieprzyjemnie zaciskał, powodując, że aż mnie mdliło. Szczególnie, że w mojej wyobraźni jego wybranka jest seksowną, czarnowłosą, wysoką pięknością o nienagannych manierach, cudownym poczuciu humoru i idealnych rysach twarzy, której cera nie ma nawet jednej skazy, nawet bez makijażu.

- Nie wiem co teraz – szepnęłam, wzruszając ramionami. – Odpisać mu, że się pomylił, czy to zostawić?

Liam zacisnął szczękę tak mocno, że miałam wrażenie, że każda kość w jego twarzy zaraz pęknie od siły nacisku.

- Ja bym mu odpisał coś bardzo w twoim stylu. Wiesz, ironiczno-sarkastyczna odpowiedź, która sprawi, że Styles będzie bardzo, bardzo, bardzo, bardzo, bardzo…

- Louis, załapaliśmy – przerwałam szatynowi z lekkim uśmiechem.

- Bardzo mocno zakłopotany – zakończył, machając telefonem przed moim nosem, a ja wyrwałam mu go z ręki.

Iris rzuciła we mnie ziarenkiem popcornu, posyłając mi porozumiewawcze spojrzenie. To znaczy, tak sądzę, bo nie zrozumiałam przekazu. Dziewczyna westchnęła ciężko, przeczesując włosy palcami i zaczęła tłumaczyć mi coś na migi. Nie żeby to nie było w jej stylu, ale zwróciła na siebie uwagę wszystkich zebranych, na czym chyba nie bardzo jej zależało.

- Okej, to co mam mu napisać? – Westchnęłam, machając na Iris ręką w geście mówiącym później mi wytłumaczysz czemu zachowywałaś się jak psychopata, dla którego zabrakło leków uspokajających.

– Może coś w stylu „wybacz Skarbie, ale sądzę, że twoje fanki nie maja ochoty oglądać, jak walę twoją piękną buźką o chodnik przez najbliższe dwie godziny”?

Iris zachichotała cicho,  a zabrzmiało to tak przerażająco, że po moich plecach przeszły ciarki. Zayn popatrzył na mnie ze strachem i nachylił się do mojego ucha.

- Jesteś pewna, że wszystko z nią w porządku?

Niepewnie pokiwałam głową, ale zachowanie Iris było dzisiaj trzy razy bardziej przerażające niż normalnie. I zdecydowanie mnie to niepokoiło. Niall pokręcił głową, odkładając miskę z popcornem na stolik.

- Iris – przemówił oficjalnie, łapiąc dziewczynę za rękę – znowu stałaś pod mieszkaniem wdychając spaliny, prawda?

Zakryłam usta, powstrzymując śmiech i ukryłam twarz w koszulce Zayna, który z kolei wtulił się we mnie. Uwielbiałam moich przyjaciół za to, że tak skutecznie potrafią poprawić mi humor nawet w najbardziej dołującej sytuacji.

- Nie!

Dziewczyna wydęła dolną wargę niczym mała dziewczynka i odwróciła się plecami do blondyna, który podniósł ręce na wysokość klatki piersiowej w geście kapitulacji. Byłam zdania, że ta dwójka idealnie do siebie pasowała. Ale oczywiście w takich sprawach nikt mnie nie słucha, bo co ja mogę wiedzieć?

- Okej, pisać? – Przerwałam im tę dziecinną konwersację.

- Daj mi to. – Louis wyrwał mi komórkę z dłoni, a ja wydałam z siebie ciche „hej!” patrząc na niego z lekkim oburzeniem. – Cicho – syknął. – Nie, Harry – mówił na głos, stukając szybko w ekran – nasze spotkanie przestało być aktualne już rok temu. Xx, Candice – zakończył i oddał mi telefon. – Jestem geniuszem zemsty.

Szatyn rozsiadł się na kanapie, a ja uśmiechnęłam się delikatnie. Odsunęłam się od swojego chłopaka i mocno przytuliłam Louisa.