Chapter 5

Byłam spóźniona i to było jedyne o czym myślałam, kiedy dłuższa wskazówka złotego zegarka na moim prawym nadgarstku w nienaturalnie szybkim tempie zbliżała się do dwunastki.

- Szybciej, Haimitch, szybciej – mruczałam do siebie pod nosem, jak na złamanie karku pędząc ulicami Londynu, które jak na złość zapchane były dzisiaj setkami turystów i fanów, którzy co rusz prosili mnie o autograf lub wspólne zdjęcie. W tej chwili przeklinałam siebie za wyznawanie głupie zasady „fani są najważniejsi”.

Dopadłam do oszklonych drzwi niewielkiej kawiarenki i zatrzymałam się gwałtownie. Odetchnęłam i poprawiłam włosy, przeglądając się w ekranie komórki. Oblizałam spierzchnięte, od silnego wiatru, usta i pchnęłam drzwi, otwierając je na całą szerokość. Rozejrzałam się dookoła i dostrzegłam, że Harry siedzi w najdalszym i najbardziej zacienionym kącie pomieszczenia.

Lubiłam tą kawiarenkę. Jej przyjemny wystrój zawsze wprawiał mnie w dobry nastrój. Ściany w kolorze kawy z mlekiem uspokajały mnie, podobnie jak lekko przytłumione światło wydobywające się ze staromodnych żyrandoli. Generalnie atmosfera tego miejsca była niezwykle przyjemna.

Kiedy podeszłam do stolika Hazz akurat mieszał swoją kawę i w pierwszej chwili nawet mnie nie zauważył. Kiedy jednak wymruczałam ciche „hej” w jego stronę poderwał się ze swojego fotela i mocno mnie przytulił.

- Już myślałem, że nie przyjdziesz – odetchnął.

Pospiesznie wyswobodziłam się z jego uścisku, czując gorąco rozlewające się po całym moim ciele i usiadłam na fotelu ustawionym dokładnie naprzeciwko miejsca, które zajął Styles. Po chwili Harry usiadł na swoim miejscu i wbił wzrok w swoją filiżankę z kawą. Ujęłam w dłonie serwetkę, która byłam ułożona na stoliku i zaczęłam ją na przemian składać i rozkładać. Po upływie kilku minut milczenia westchnęłam z lekkim rozdrażnieniem i odkładając serwetkę usiadłam wygodniej w fotelu.

- O czym chciałeś porozmawiać, Harry? – Zapytałam.

Chłopak milczał jeszcze prze chwilę, aż w końcu upił kilka łyków ze swojej filiżanki i oblizał usta. Na moich ramionach pojawiła się gęsia skóra, kiedy zobaczyłam ten znajomy gest i mimowolnie przygryzłam dolną wargę.

- Chodzi o to, że chciałem cię naprawdę bardo przeprosić za to, że wtedy tak bez słowa cię zostawiłem. I za moje zachowanie przez te kilka tygodni wcze…

- Dosyć – przerwałam mu, marszcząc brwi. – Wiesz, co o tym sądzę, Harry. Nie chcę twoich przeprosin.

Oczy kędzierzawego rozbłysły na moment czymś na kształt złości lub irytacji, ale zignorowałam to. Byłam już przyzwyczajona do jego wybuchów i dziwnych humorków, ale myślałam, że skoro „chciał to wszystko naprawić”, to chociaż coś z tym zrobił.

- Candice… Myślę, że powinnaś jeszcze raz to przemyśleć – powiedział przełykając ślinę, a jego głos drżał. Nie wiedziałam z jakiego powodu i jakoś nie chciałam się dowiadywać. – Ja naprawdę nie czuję nic do Natalie, uwierz mi i… Chciałbym, żeby wszystko było tak jak dawniej.

Czułam, że moja twarz płonie i to wcale nie z zakłopotania. Rozchyliłam lekko usta, będąc w zupełnym szoku i nie mogąc uwierzyć, że Harry naprawdę myślał, że mogłabym do niego wrócić.

To nie tak, że nie pamiętałam już tych wszystkich miłych, namiętnych chwil, które razem spędziliśmy. To nie tak, że nie chciałam do nich wrócić… Chodziło bardziej o to, że w mojej pamięci były też chwile cierpienia, kiedy Harry wychodził z domu na kilka dni, włóczył się po klubach, uprawiał seks z przypadkowymi dziewczynami i nawet nie raczył napisać esemesa, że wszystko u niego w porządku. Bałam się, że kiedy do siebie wrócimy i wszystko już będzie w porządku, że kiedy będę już wreszcie szczęśliwa… Te chwile niepewności znowu wrócą.

Kiedy już zebrałam się, żeby mu odpowiedzieć, mój telefon, który do tej pory bezczynnie leżał sobie na stoliku, zaczął uporczywie wibrować, a na ekranie pojawił się duży napis „Zayn!! :*** :> Malik”. Drgnęłam zaskoczona, a Harry posłał mi zdziwione spojrzenie. Pospiesznie przesunęłam palcem po ekranie i przyłożyłam komórkę do ucha.

- Tak? – Przełknęłam ślinę i oblizałam spierzchnięte wargi.

- Kochanie, gdzie jesteś? – Usłyszałam, a moje mięśnie natychmiast się spięły. –Chciałem wyjść dzisiaj z chłopakami, a nie wzięłaś kluczy, więc bym ci je podrzucił.

I co teraz, Haimitch? Powiesz prawdę, czy skłamiesz?

Zacisnęłam mocniej zęby pragnąc jedynie, aby rosnące we mnie poczucie winy już się ulotniło. Moje serce zabiło nienaturalnie szybko, kiedy zdałam sobie sprawę, że rozważałam powrót do Harry’ego, będąc w szczęśliwym związku z Zaynem.

Nie wierzyłam w to, co właśnie działo się w mojej głowie.

- Ja… - odchrząknęłam cicho i odetchnęłam. – Zayn, ja niedługo będę w domu, dobrze? O której chciałeś wyjść?

Spojrzałam niepewnie na Harry’ego, który zacisnął usta w wąską linię i odwrócił twarz w stronę okna, zamykając oczy.

- No nie wiem, dasz radę w dwadzieścia minut?

Mruknęłam cicho w odpowiedzi i jak zwykle rozłączyłam się bez pożegnania. Schowałam telefon do kieszeni ciemnozielonego płaszczyka i wstałam z miękkiego fotela. Harry bez zastanowienia zrobił to samo i zdjął z oparcia fotela swoją szarą, cienką bluzę. Rzucił na stolik kilka banknotów, nawet nie patrząc na ich nominały i wyszedł z kawiarni nawet na mnie nie czekając. Pospieszyłam za nim i zmarszczyłam brwi, widząc, ze stoi przed wejściem wyrazie na mnie czekając.

- Odprowadzisz mnie? – Zapytałam cicho, a on tylko skinął głową, wzdychając ciężko. – A powiesz mi przy okazji, dlaczego nie wróciłeś wtedy do domu? – Zaryzykowałam, uśmiechając się zachęcająco.

Widziałam, że ten temat nie jest dla Hazzy łatwy. Ale bardzo chciałam poznać odpowiedź na to pytanie, bo męczyło mnie to przez rok. I liczyłam się z tym, że najprawdopodobniej odpowiedź mnie nie uszczęśliwi. Przez tak długi okres czasu zdążyłam już przywyknąć do tej myśli.

- Nie.

Momentalnie moja mina zrzedła. Takiej odpowiedzi się nie spodziewałam. Sądziłam, ze jeśli Harry okazuje chęć odbudowania naszej relacji, to przynajmniej nastąpi teraz między nami faza „zero sekretów, zero kłamstw”. Najwyraźniej jak zwykle się pomyliłam.

- Okej – pokiwałam tylko głową, wzruszając ramionami.

Miałam nadzieję, że przez ten gest pokażę, że wcale nie zależy mi na odpowiedzi, mimo że tak naprawdę było wręcz przeciwnie.

Do końca drogi do mojego domu żadne z nas nie powiedziało już ani jednego słowa. Chyba nawet mnie to cieszyło, bo nie miałam ochoty na jedną z tych niezobowiązujących pogawędek na temat pogody lub obecnej sytuacji politycznej.

Stanęłam pod wejściem do budynku, odwracając się tyłem do drzwi i odchrząknęłam.

- Cieszę się, że się spotkaliśmy, Harry – powiedziałam. – I mam nadzieję, że teraz już będziesz w stanie ułożyć sobie beztroskie życie ze swoją dziewczyną – uśmiechnęłam się delikatnie.

- Ale…

- Nie, Harry – pokręciłam głową, przerywając mu. – To było nasze ostatnie spotkanie, które definitywnie zakończyło nasz związek, rozumiesz?

*

Odetchnęłam głęboko, starając się uspokoić. Starałam sobie wmówić, że to nic takiego, że absolutnie nie zmieni to naszych relacji, ale nie umiałam.

- Okej, skarbie – mruknął Zayn, głaszcząc mój policzek. – Po prostu to z siebie wyrzuć, obiecałem, że nie będę zły, tak?

Pokiwałam głową, zaciskając swoje drżące dłonie w pięści. To jednak nic nie dawało, bo nadal cała się trzęsłam, mimo milionom zabiegów odprężających, jakie zrobiłam zanim mój chłopak wrócił do domu.

- Jeśli kupiłaś nową parę butów, to miej świadomość, że nie mamy już gdzie ich trzymać, więc…

- Spotkałam się dzisiaj z Harry’m – wyrzuciłam z siebie.

Wyraz twarzy chłopaka momentalnie się zmienił. Jego oczy delikatnie pociemniały, ale wiedziałam, że nie jest zły. Raczej zraniony i zaniepokojony, co zabolało też mnie i to całkiem mocno.

Zayn oblizał wargi i przeczesał włosy palcami, delikatnie pociągając za ich końce. Obserwowałam go, starając się wmówić sobie, że dobrze zrobiłam mówiąc mu o tym. Ale miałam świadomość tego, że widząc go zranionego, ranię też siebie i to dużo mocniej, niż gdybym mu o tym nie powiedziała.

- Ale nie masz się o co martwić – dodałam pospiesznie, poniekąd też po to, aby uspokoić samą siebie. – Powiedziałam mu, że to nasze ostatnie spotkanie i żeby ułożył sobie wreszcie życie ze swoją dziewczyną i…

- Spokojnie, kochanie – mruknął chłopak, przerywając mi. – Powiedz mi tylko jedno… Kochasz go?

- Co? – Uniosłam brwi, lekko zaskoczona. – Nie, oczywiście, że nie.

Twarz chłopaka momentalnie pojaśniała, a jego idealne wargi ułożyły się w kształt uśmiechu. Odetchnęłam z ulgą, kiedy pochylił się i pocałował mnie szybko.

- Ufam ci, okej? – Wyszeptał.

Zagryzłam wargę i uśmiechnęłam się delikatnie. Szybko ściągnęłam z siebie koszulkę i mocno przywarłam do ust swojego chłopaka.

*

- Serio?! – Wykrzyknął Louis z wyraźną pretensją w głosie i wyrzucił ręce w górę. Pokręciłam głową z politowaniem i rzuciłam w szatyna garścią popcornu. – No co? Znowu oszukiwał!

Wywróciłam oczami i zachichotałam cicho. Chłopcy potrafili być czasem tacy zabawni. Perrie tylko prychnęła głośno i nałożyła na swoje paznokcie kolejną warstwę odżywki. Spojrzałam na dziewczynę, ale ona tylko zmierzyła spojrzeniem moje nieuczesane włosy i odwróciła wzrok. Spojrzałam porozumiewawczo na Danielle, która pokiwała głową i skrzywiła się prawie niezauważalnie.

Wszyscy zwrócili uwagę na to, że ostatnio z Perrie działo się coś bardzo niedobrego. Owszem, dziewczyna przychodziła na wszystkie nasze umówione spotkania, ale zazwyczaj miała przy tym tak obrażoną minę, że prawie zawsze odchodziła mi ochota na jakiekolwiek wygłupy.

Od kiedy tylko poznałam chłopaków, Dan i Pezz wydawało mi się, że mogę być przy nich całkowicie naturalna i z niczym się nie krepować. Mogłam przy nich chodzić nieumalowana i z potarganymi włosami, a oni mimo tego nigdy mnie nie oceniali, ani nie patrzyli na mnie krzywo.

Perrie ostatnio jednak sprawiała, że powoli zaczynałam w to wątpić.

- No błagam cię, Louis – prychnął Liam. – Po prostu nie umiesz w to grać – zachichotał.

Uniosłam brwi i zaśmiałam się głośno, a Iris i Danielle niemal natychmiast  do mnie dołączyły. Nie mogłam uwierzyć, że gra „My Little Pony” może wzbudzić w chłopakach takie emocje. Kupiłyśmy ją dzisiaj z Iris, aby wybić chłopcom z głowy granie dzisiaj na konsoli. Niestety nasz plan nie zadziałał, ale chyba nie byłam jakoś szczególnie rozczarowana.

- Zayn, skarbie – zagruchałam. – Mam nadzieję, że to wygrasz, bo jak nie, to jesteś baba i tyle.

- Ej! – Oburzył się Louis.

Wywróciłam oczami rozmyślając nad tym, jaki to mój przyjaciel zrobił się ostatnio delikatny i wrażliwy.

- No błagam, Lou, zachow… - zaczęłam, ale przerwał mi dźwięk dzwonka do drzwi.

Uniosłam brwi, podnosząc się z kanapy i posłałam przyjaciołom pytające spojrzenie. Liam tylko pokręcił głową, wzruszając ramionami, a ja zrozumiałam, że najwyraźniej gość był nieproszony.

Westchnęłam rozdrażniona, bo ostatnio ilekroć spotykałam się z kimkolwiek zawsze pojawiła się jakaś irytująca osoba, która postanowiła to spotkanie zrujnować. Pech chciał, że zazwyczaj tą osobą był Styles, którego nie chciałam teraz widzieć.

Nacisnęłam klamkę i pociągnęłam drzwi w swoją stronę. Kiedy tylko ujrzałam zielone oczy i ciemne loki naszego nieproszonego gościa, mimowolnie jęknęłam z rozpaczy. Za mną momentalnie zjawili się wszyscy zebrani w salonie (oprócz Perrie, oczywiście, bo ona jak zwykle miała to wszystko w dupie), posyłając chłopakowi mało przyjazne spojrzenia.

Kobiecy instynkt podpowiadał mi, że chyba lepiej by było, gdybym tym razem nie otwierała drzwi.