"It's still a little hard to say what's going on"

Doncaster, 23.07.2010 r.

Kochany L!

To mój pierwszy list do Ciebie… Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, co robić, co tu napisać. Może zacznę od początku.

Tak bardzo się cieszę widząc, jaki jesteś z nimi szczęśliwy. Może to głupie, nieco masochistyczne, bo w końcu, jakby nie patrzeć, sprawiłeś mi ból. Odszedłeś.

Wczoraj do Ciebie zadzwoniłam, bo Twoja mama mówiła, że o mnie pytałeś. To dziwne, że nie odebrałeś żadnego z moich 238 połączeń. Przemknęło mi przez myśl, że może pytałeś z czystej grzeczności, bo już nic Cię nie obchodzę. A może po prostu Jey skłamała…

To dobrze, że znalazłeś sobie tam nowych przyjaciół. Wiem, że nikt nie będzie wstanie zrozumieć Cię, ani pokochać, tak jak ja, ale to dobrze. Jesteś moim przyjacielem, prawda? Nie sądzę, żebym była w stanie to wszystko zapomnieć, tak szybko jak Ty. Bo zapomniałeś, prawda? To chyba jedyne logiczne wytłumaczenie Twojego zachowania.

Wiesz, że oglądałam wszystkie Twoje występy? Cieszyłam się razem z Tobą i płakałam razem z Tobą. Ale skąd możesz to wiedzieć? Przecież już Cię z nami nie ma. Zupełnie jakbyś umarł. Tak po prostu, z dnia na dzień. Wiem, że to egoistyczne, jednak chyba lepiej, żebyś już umarł. Tak, to oglądam Cię z nimi i płaczę. Bo wiem, że już nigdy nie będziesz mój…

Tylko Twoja – C.C.H.